ဆရာမ ဝေဝေမာ

အသက် (၁၉)နှစ် မပြည့်သေးသူများ လုံးဝ(လုံးဝ) မဖတ်ရ။

“ဝေဝေမာ” ဒီနေ့ ကျမစိတ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်နေတယ်မသိပါဘူး။
ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း ဒီလိုတွေဖြစ်နေလို့ ဒေါသထွက်နေမိတယ်။
ကိုယ့်သားအရွယ် ကိုယ့်တပည့်ကိုမှ စိတ်က ဒီလိုဖြစ်စရာလား၊
ကောင်လေးကြည့်ရတာသူ့ဆရာမဖြစ်နေတာတွေ
ဘာမှသိပုံမရဘူး။ အပစ်ကင်းတဲ့ ကလေးမျက်နှာလေးနဲ့
ကျမမှာသာ လူကြီးတန်မဲ့ မကြံအပ်မစီရာတွေဖြစ်နေတာ၊
ကိုယ့်ကိုကိုယ် စိတ်ဆိုးဆိုးနဲ့ သူ့ကိုဖိဆူနေတော့ သူ့ခမျာ
မျက်လုံးလေးပေကလတ် ပေကလတ်နဲ့
ကျမကိုပြူးကြည့်နေရှာပါတယ်။  “ကဲ ငဇော်၊ ငါ့ကိုပြူးကြည့်မနေနဲ့ ပြန်တော့ နောက်နေ့မှဘဲ
စာဆက်သင်တော့မယ်”
အဲ့လိုပြောလိုက်တော့ သူ့ခမျာ စာအုပ်တွေသိမ်းပြီး
ထပြန်သွားလေရဲ့၊ ဒီနေ့အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စရရင် ဟိုး
အစကနေပြောမှဖြစ်ပါလိမ့် မယ်။
ကျမနာမည်က ဒေါ်ဝေဝေမာပါ၊ အထက(၁)က
အထက်တန်းပြဆရာမပါ။ နေတာကကျောင်းနဲ့
သိပ်မနီးမဝေးမှာပါ။ ကျမရဲ့ အမျိုးသားက ကိုမျိုးမြင့်ဖြစ်ပါတယ်။
သူကအခွန်ရုံးက ဦးစီးအရာရှိဖြစ်ပါတယ်။ သားသမီးက ၃
ယောက်ရှိပါတယ်။ သားအကြီးဆုံးက ၈ တန်း သားအလတ်က
၆တန်းနဲ့ အငယ်ဆုံးသမီးလေးက ၄ တန်းရောက်နေပါပြီ။
ပြောရရင် ကျမတို့မှာ အစစ အရာရာပြည့်စုံပြီး ဘာမှ
လိုလေသေးမရှိပါဘူး။ကိုမျိုးကလည်း အသောက်အစား
အပျော်အပါးကင်းပြီး မိသားစုကိုခင်သူပါ။ ကျမတို့လင်မယားက
ငယ်ချစ်တွေပါ။ ဒီနေ့ထိ  းကြီးမားမား ဘာပြသနာမှမရှိဘဲ
ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နေလာခဲ့တာ အိမ်ထောင်သက်ဘဲ ၁၅ နှစ်ရှိပါပြီ။
ကျမရော ကိုမျိုးပါ အသက် ၃၆ နှစ်ရှိပါပြီ။
ကျမတပည့်ဇော်ဇော်က ကျမအတန်းထဲက ၁၀
တန်းကျောင်းသားလေးပါ။ နေတာကလည်းကျမတို့နဲ့ တလမ်းထဲ၊
သူ့မိဘတွေကလည်း ပညာတတ် အစိုးရ အရာရှိတွေ၊
ကျမတို့နဲ့လည်း တော်တော်ရင်းနှီးကြပါတယ်။ ကျမကဇော်ဇော့်ကို
အိမ်မှာ ကျူရှင်ပြပါတယ်။
ကျောင်းက မနက်ကျောင်းဆိုတော့ ကျောင်းကပြန်တာနဲ့
ဇော်ဇော်က စားသောက်ပြီး ရင် ကျမအိမ်ကိုလာရပြီးညနေ
၅နာရီလောက်ထိ ကျမဆီမှာဘဲ စာသင်စာကျက်လုပ်ရပါတယ်။
ညနေ ကျမကလေး ၃ ယောက်ကျောင်းကပြန်လာတော့မှ
စာသင်ရပ်ပြီး သူ အိမ်ပြန်ရပါ တယ်။ ဇော်ဇော် ကျမဆီမှာ
စာသင်ခဲ့တာ ၉ တန်းကတည်းကပါ။ အဲဒီတုံးက ကောင်လေးက
သေးသေးညှက်ညှက်လေး ဒီနှစ်မှ အရပ် ထွက်လာပြီး
မသိမသာကြီးကောင်ဝင်လာတာပါ။
ဒါပေမဲ့ မျက်နှာက ခုထိကလေးမျက်နှာလေးပါ။ ဖြစ်ပုံက
ဒီနှစ်ထဲမှာမှ ဇော်ဇော်က အရပ်ရှည်လာသလို
ကျန်တာတွေလည်းကြီးလိုက်လာတာက စတာပါဘဲ။ သူက အိမ်မှာဆိုအမြဲတန်း ဘောင်းဘီကွာတားပွပွတွေ
ဝတ်တတ်ပါတယ်။ အတွင်းခံကလည်းမဝတ်တော့
သူ့ဘောင်းဘီထဲက ဟာက  သိသာသာကို ထင်သာ မြင်သာ
ဖြစ်လာပါတယ်။
သူကတော့ ကလေးဆိုတော့ သိပ်ဂရုမစိုက်ဘဲ
ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်း မရှတော့ပိုဆိုးတော့တာပေါ့။ တခါတခါမှာ
စာသင် နေရင်းကို ဘောင်းဘီခြေပွထဲကနေ သူ့ဟာကို
မြင်လိုက်ရရင် ရင်တွေပန်းတွေတုံတုံသွားရပါတယ်။
ဆိုးတာကကျမကိုယ်တိုင်က အဲဒါကို ဘဲ ကြည့်ချင်မြင်ချင်နေတာပါ။
စာသင်ပေးနေရင်းနဲ့ စာသင်တဲ့အထဲကို စိတ်မဝင်စားနိုင်ဘဲ
စိတ်က သူ့ဟာဆီဘဲရောက်ရောက် နေပါတော့တယ်။
သူ့ဟာကလည်း လူကသာကလေး ပစ္စည်းက လူကြီးဖြစ်နေပါပြီ။
လုံးပတ်ကတော်တော်တုတ်ပြီး သာမန်အချိန်မှာ တောင်
မနဲမနောကြီးပါ။ ထများလာရင် မတွေးရဲအောင်ပါဘဲ။ ကျမတို့
လင်မယားလည်း အရင်ညားကာစတုံးကလို ရက်ဆက် မဆက်ဆံ
ကြတော့ပေမဲ့၊ တလ ၄..၅ ခါတော့ အလုပ်ဖြစ်ကြပါသေး တယ်။
အလုပ်ဖြစ်တဲ့အခါတွေမှာလည်း စိတ်တိုင်းကျခဲ့ရပြီး
ကျေကျေနပ်နပ်ရှိခဲ့ပါတယ်။ ကလေး ၃
ယောက်ရပြီဆိုတော့လည်းဒီကိစ္စက သိပ်ကြီး
အရေးမပါတော့သလိုပါဘဲ။
ကျမကိုယ်တိုင်ကလည်းမှတ်မိသလောက် သိပ် ထ
တဲ့သူမဟုတ်ခဲ့ပါဘူ။
အဲဒါကြောင့်လည်း ခုဒီလို ဖြစ်နေတော့ ကျမကို ကျမ
ဒေါသထွက်နေရတာပါ။
တခါတခါများဘယ်လောက်ထိဆိုးလာသလဲဆို စာသင်နေရင်းနဲ့
သူ့ဟာကိုကြည့် ကြည့်ပြီး မနေနိုင်တော့လို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်
တံခါးပိတ်ပြီး လက်နဲ့အာသာဖြေလိုက်ရပါတယ်။
ပြောရရင် ဒီ့အရင်က ကျမ တခါမှ ကိုယ့် ဖာသာကိုယ်
လက်နဲ့တခါမှ မလုပ်ခဲ့ဘူးပါဘူး။ ကျမဒုက္ခနဲ့ကျမ
လုံးဝမနေနိုင်တော့ ဘာကြီး ဘဲဖြစ်ဖြစ်
သူ့ကိုအတင်းအခန်းထဲဆွဲသွင်း ပြီး
ဆက်ဆံပစ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်တာကလည်း အခါခါပါဘဲ။
ညညမှာ တရားထိုင်ပြီးဒီစိတ် တွေ ဖျောက်ဘို့ကြိုးစားပေမဲ့
အချည်းနှည်း ပါဘဲ၊ ခုဆိုပိုတောင်ဆိုးဆိုးလာပါတယ်။
သူအိမ်ရောက်လာမဲ့အချိန်ကိုဘဲ မျှော်နေမိပါတော့ တယ်။ X X X X X  “ဇော်ဇော်” ကျနော့နာမည် ဇော်ဇော်ပါ။ ၁၀ တန်းရောက်ပါပြီ။
ဆရာမ ဒေါ်ဝေဝေမာက ကျနော်တို့အတန်းက အတန်းပိုင်ပါ။
နေတာကလည်း တလမ်းထည်းဆိုတော့ ကျနော်က
ကျောင်းကပြန်ရင် သူ့ဆီမှာ ကျူရှင်ဆက်တက်ရပါတယ်။ ၉
တန်းကတည်းက ဆရာမဆီမှာ ကျူရှင် တက်နေခဲ့တာပါ။ ၉
တန်းတုံးကတော့ သိပ်လည်းဘာမှမသိသေးတော့
ကျနော့စိတ်တွေက ပုံမှန်ပါဘဲ။ ကျနော့စိတ်တွေစ ဖေါက်ပြန်
လာတာက ၁၀ တန်းရောက်မှပါ။ ကျောင်းက ..........



(စ/ဆုံး) စာအုပ်ယူရန်