နှာဘူးမလေး

နှာဘူးမလေး

“ ဟဲ့ဝင်းနွယ်.....နင်အသက်ဘယ်လောက်ရှိပြီလဲ ”
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုတဲ့ကောင်မလေး မှန်ရှေ့မှာ သူ့ကိုယ်လုံးကို လှည့်ပတ်ပြီးကြည့်နေရာကနေ သူ့နောက်
ဖက်ကုတင်စောင်းမှာ ခြေတွဲလောင်းချထိုင်နေသော သူနဲ့မတိမ်းမယိမ်းကောင်မလေးကိုလှည့်၍ ကြည့်သည်။
“ ငါ ရှေ့လထဲမှာ ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်မှာ.....နင်ရော မိသီ.....”
“ ငါက လွန်ခဲ့တဲ့ခြောက်လလောက်ထဲက ဆယ့်ခြောက်နှစ်ပြည့်ခဲ့ပြီ....ငါက နင့်ထက်ကြီးတယ်....”
“ နင်က အသက်ပဲကြီးမှာပေါ့....ကျန်တာတွေ ငါ့ကိုမမှီပါဘူး ”
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ဆိုသော ကောင်မလေးက မိသီဆိုသော သီသီခိုင်ဆိုသည့်ကောင်မလေးကိုမခံချင်အောင်
စ၍ မှန်ထဲမှ သူမပုံရိပ်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင်ဘရာစီယာ အနက်ရောင်လေး
တစ်ထည်နှင့် စပ်စမိုင်နာအနက်ရောင်လေး တစ်ထည်သာရှိသည်။ ရှမ်းကပြားမို့ ဖြူဖွေးသော အသားအရည်နှင့်
အနက်ရောက်ဘရာစီယာနှင့် စပ်စမိုင်နာတို့က လိုက်ဖက်လှသည်သာမက အချိုးအစားလှပဖွံ့ထွားသော နန်းဝင်း
ဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်လုံးအလှက မိန်းမချင်းပင်စွဲမက်စရာ ဖြစ်နေသည်။
“ အံမယ်....နင်နဲ့ငါနဲ့ဘာကွာလို့လဲ....နင်က အသားလွတ်အသားယူနေတယ်....”
“ မယုံရင်နင်တိုင်းကြည့်လေ....ဟင်း ဟင်း....ရှုံးတဲ့လူက နိုင်တဲ့လူခိုင်းတာ လုပ်ရမယ်....”
“ စိန်လိုက်....”
သီသီခိုင်ဆိုသော ကောင်မလေးက ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်နေရာကထလာပြီး မှန်ရှေ့တွင် နန်းဝင်းဝင်း
နွယ်နှင့် ယှဉ်ပြီးရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်သည်။ နောက်ဆုံး သီသီခိုင်
၏ ကိုယ်ပေါ်တွင်ပန်းရောင်ဘရာစီယာလေး တစ်ထည်နှင့် ပန်းရောင်စပ်စမိုင်နာလေး တစ်ထည်သာ ရှိတော့
သည်။ သီသီခိုင်မှာ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်လောက်အသားမဖြူဘဲ အတန်ငယ်ညိုသည်။ ဒါပေမယ့် အဝတ်အစား အမြဲ
ဝတ်ထားသောနေရာများမှအတွင်းသားလေးတွေကဝင်း၍နေသည်။နန်းဝင်းဝင်းနွယ်ကသီသီခိုင်ကိုတစ်ချက်လှည့်
ကြည့်လိုက်ပြီး မှန်တင်ခုံမှ အံဆွဲတစ်ခုကို ဆွဲဖွင့်ကာ အထဲမှ အပ်ချုပ်ဆိုင်များတွင်သုံးသည့်ပေကြိုးတစ်ချောင်းကို
ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
 “ မိသီ....အကုန်လုံးချွတ်လိုက်ဟာ....ပြီးမှတိုင်းမယ်ငါလည်း ချွတ်မယ်....”
ပြောပြောဆိုဆိုနန်းဝင်းဝင်းနွယ်ကလက်ထဲမှပေကြိုးခွေလေးကိုမှန်တင်ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီးသူမကိုယ်ပေါ်မှ
ဘရာစီယာနှင့်စပ်စမိုင်နာတို့ကိုချွတ်လိုက်သည်။ သီသီခိုင်လည်း လိုက်ချွတ်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီး
ဖြစ်သွား ကြသောအခါ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။
“ ဝင်းနွယ်.....နင်က သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ....ဒါကြောင့်နင့်ဘဲက နင့်ကိုစွဲနေတာ ”
“ မိသီကလည်းဟာ နင်ရောလှတာပါပဲ....နင့်ဘဲကလည်း နင့်ကိုချစ်ပါတယ်....လာ....ငါ တိုင်းပေးမယ်”
သီသီခိုင်က ရှေ့သို့တိုးလိုက်တော့နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က စောစောက မှန်တင်ခုံပေါ်မှာ တင်ထားသော ပေကြိုး
ကိုလှမ်းယူလိုက်ပြီး သီသီခိုင်၏ ရင်၊ ခါး၊ တင်တို့ကိုတိုင်းသည်။ တိုင်းတာရင်း နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က ပြုံးယောင်သမ်း
လာသည်။
“ မိသီ....နင်၃၀-၂၁-၃၂ ပဲရှိတယ်....နင်ရှုံးမှာ ကြိမ်းသေနေပြီ....ဟင်း....ဟင်း...”
“ ပေး ငါ့ကိုပေကြိုး....နင့်ကိုတိုင်းမယ်”
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က သူမ၏လက်ထဲမှ ပေကြိုးကို သီသီခိုင်၏ လက်ထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ သီသီခိုင်က
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ရင်၊ ခါး၊ တင်တို့ကိုတိုင်းတာသည်။
“ ဟယ်....ဝင်းနွယ်.....နင့်ဟာက ကြည့်တော့သာ ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နဲ့မသေးလှပါလား.....ငါတော့ရှုံးပြီ”
“ ဘယ်လောက်ရှိလို့လဲ....”
“ ၃၃-၂၂-၃၄ ရှိတယ်....နောက်ပြီး နင့်အသားလေးတွေက တင်းနေတာပဲဟယ်....”
“ ကဲ...မိသီ....နင်ရှုံးပြီ.....ငါခိုင်းတာလုပ်တော့....”
“ အေးပါ....ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ပြော....”
သီသီခိုင်က သူမလက်ထဲမှပေကြိုးကိုလိပ်၍ မှန်တင်ခုံပေါ်တင်လိုက်ပြီး ပြန်မေးသည်။
“ ငါ့ကိုနို့စို့ပေးဟာ....”
“ဟယ်....ဝင်းနွယ်ကလည်းကြံကြံဖန်ဖန်ဟာ....နင်နဲ့ငါနဲ့ကမိန်းမချင်းပဲဟာ....နင့်ဘဲကစို့မပေးဘူးလား....”
“ ဟင်း....ဟင်း....ဒီကောင်တွေကိုဒီလောက်ထိပေးလို့ဘယ်ဖြစ်အုံးမလဲ....အကုန်ပေးလိုက်ရင်လိုချင်တာ
ယူပြီး ခွာထွက်သွားမှာပေါ့ဟ....အခုအကျၤ ီပေါ်က ကိုင်တာပဲ ခံပြီး ဖီးလ်ယူနေရတာ ”
သီသီခိုင်က နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ဖွံ့ထွားသော နို့တွေကိုကြည့်နေရာမှသူမ၏မျက်လုံးအကြည့်များက နန်းဝင်း
ဝင်းနွယ်၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ရောက်၍ သွားသည်။
“ ဝင်းနွယ် နင်ကလည်း အမွှေးသန်တယ်နော်.....ပြီးတော့ နင့်ဟာကြီးက အဟန့်လည်းကြီးတယ်....
အားကျစရာ ကြီး....”
“ ငါတို့က မျိုးရိုးရှိတယ်ဟ....ငါ့အမေဟာကြီးဆိုငါ့ထက်အများကြီး ကြီးတယ်....ဟဲ့မိသီ....နင့်ဟာလေးက
တော့ သေးသေးလေး ပေါင်ကြားထဲမှာညပ်နေတာပဲ....ပြီးတော့ အမွှေးလေးတွေကလည်း ပလူမွှေးပလူတောင်နဲ့
ကြဲလိုက်ပါးလိုက်တာ လွန်ပါရော...”
ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကိုယ်လုံးတီးနှင့်တစ်ယောက်ခန္ဓာကိုယ်မှအင်္ဂါအစိတ်အပိုင်းတွေကိုတစ်ယောက်
က ကြည့်ရင်း သူမတို့ဘာသာ မသိလိုက်မှီမှာပင် သူမတို့၏ အတွင်းစိတ်များမှာ တမျိုးတမည်ဖြစ်လာကြသည်။
တစ်ယောက်၏ ခန္ဓာကိုယ်အား တစ်ယောက်က နှစ်သက်သဘောကျလာပြီး တစ်ဦး၏လက်ကို တစ်ဦးက လှမ်း၍
ဆွဲလိုက်မိသည်။
“ လာ....တို့အိပ်ယာပေါ်သွားကြရအောင်လား....”
ကုတင်ပေါ်သို့ နန်းဝင်းဝင်းနွယ်က အရင်တက်၍ ပက်လက်လှန်လှဲကာ တစ်ဖက်သို့တိုးပေးလိုက်စဉ်
သီသီခိုင်က ကုတင်ပေါ်သို့လှမ်းတက်လိုက်သည်။ သီသီခိုင်မှာကုတင်ပေါ်ရောက်လျှင်ပုဆစ်တုတ်၍ထိုင်လိုက်ပြီး
နန်းဝင်းဝင်းနွယ်၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်သည်။ ဗြုံးကနဲ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်တစ်ယောက်မျက်လုံး
ကိုတစ်ယောက်စိုက်ကြည့်လိုက် ကြပြီး မိသီက ဝင်းနွယ်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့၍စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဝင်းနွယ်၏
လက်တစ်ဖက်က မိသီ၏ လည်ပင်းကိုသိုင်း ဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ရောက်လာသော မိသီ၏
နှုတ်ခမ်းလေးကို...............

(စ/ဆုံး) စာအုပ်ယူရန်